Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας: να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας ανοίξει τις πύλες της αιώνιας ζωής

[gallery end=6]

Τον Όρθρο με την ακολουθία του Επιταφίου, τέλεσε απόγευμα, στις 22 Απριλίου 2011, στον Ιερό Ναό της Παναγίας Πάντων θλιβομένων η χαρά της Μόσχας ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας. Επίσης συλλειτούργησαν ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στο Στρασβούργο Ηγούμενος Φίλιππος Ριαμπίχ, ο κληρικός της επαρχίας Χερσώνος ιερομόναχος Γαβριήλ Μπούνγκε, ο βοηθός του Προέδρου του ΤΕΕΣ ιερέας Δημήτριος Αγκέγιεφ, κληρικοί στελέχη του ΤΕΕΣ καθώς και κληρικοί του Ναού.

[gallery start=7 end=12]

Πριν την έναρξη της ακολουθίας οι αγιογράφοι από το εργαστήριο αγιογραφίας Όσιος Αλύπιος των Σπηλαίων του Κιέβου ευχήθηκαν στο Μητροπολίτη Ιλαρίωνα για την επικείμενη εορτή του Αγίου Πάσχα και του προσέφεραν μια εικόνα του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου.

Μετά το πέρας της Μεγάλης Δοξολογίας πραγματοποιήθηκε η περιφορά του Επιταφίου γύρω από το Ναό με επικεφαλής τον Πρόεδρο του ΤΕΕΣ. Να αναφερθεί ότι ο κ. Ιλαρίωνας ανέγνωσε ενώπιον του Επιταφίου ένα απόσπασμα από το βιβλίου του Προφήτη Ιεζεκιήλ για την επικείμενη ανάσταση των νεκρών.

Αμέσως μετά την ακολουθία ο Σεβασμιώτατος κ. Ιλαρίωνας κήρυξε το θείο λόγο όπου ανέφερε:

«Έχουμε πραγματοποιήσει την τελετή ταφής του Κυρίου και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστού, παρακολουθήσαμε τα λόγια της ακολουθίας, γεμάτα θλίψη και ταυτόχρονα ελπίδα. Έχουμε ακούσει μια αρχαία προφητείας για την ανάσταση από τον Κύριο του λαού του Ισραήλ, ο οποίος εν προκειμένω συμβολίζει όλη την ανθρωπότητα: μέσα από τον προφήτη του ο Κύριος στέλνει το Πνεύμα Του στα ξερά οστά και ντύθηκαν με σάρκα και αίμα, στη συνέχεια ο Κύριος τους εμφύσησε το πνεύμα ζωής και έγινε ήδη μεγάλη συνάθροιση ζωντανών ανθρώπων (πρβλ. Ιεζ. 37. 4-10).

Δεν υπάρχει τίποτε φοβερότερο στην ανθρώπινη ζωή από το θάνατο: τίποτε δε αντιτάσσεται τόσο σφοδρά η ανθρώπινη μας φύση. Κάθε γνώρισμα του θανάτου μας προκαλεί ένα φυσικό φόβο. Η ίδια η θέα του θανάτου, η σκέψη για αυτό μας τρομοκρατεί και προκαλεί αντίσταση. Ο θάνατος είναι ένα παραφυσικό φαινόμενο. Ο Κύριος δεν δημιούργησε το θάνατο, ούτε και το κακό. Ο Θεός δημιούργησε μόνο τη ζωή και τον καθένα από μας τον έφερε στη ζωή σε αυτό τον κόσμο για να ζήσουμε και όχι για να πεθάνουμε.

Ο θάνατος εισήλθε στην ανθρώπινη φύση μαζί με την αμαρτία και έγινε μια αναπόφευκτη του συνέπεια. Μέχρις ότου ο άνθρωπος αμαρταίνει ενώπιον του Θεού και των άλλων ανθρώπων, ο θάνατος παραμένει μια θλιβερή ανάγκη. Με το θάνατό του επί του σταυρού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την κυριαρχία του θανάτου. Αυτό δε σημαίνει ότι κανείς δε πεθαίνει πια. Αλλά ερχόμενοι αντιμέτωποι με το θάνατο οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι πέραν αυτής τους αναμένει η αιώνια ζωή. γνωρίζουν ότι ακόμα και το σώμα τους, από το οποίο χωρίζουν τη στιγμή του θανάτου, δεν το χάνουν άπαξ και δια παντός, διότι με τρόπο μυστηριώδη και ανείκαστο ο Κύριος θα το αποκαταστήσει την ημέρα της καθολικής ανάστασης. Και δε θα είναι εκείνο το σώμα, το οποίο έχουμε σήμερα, αλλά εκείνο, το οποίο ο Κύριος αναπλάσει με τα χέρια του, ώστε η ψυχή μας και πάλι, αλλά αυτή τη φορά για πάντα να βρει την κατοικία της.

Όλα αυτά θα γίνουν σ΄εκείνη τη Βασιλεία για την οποία γνωρίζουμε από τη διδασκαλία της Εκκλησίας. Κανείς από μας δε γνωρίζει αυτή από τη δική του εμπειρία και όμως ο Θεός μας δίδει ευκαιρία να προγευθούμε αυτής σε αυτή τη γήινη ζωή: αυτό γίνεται όταν αισθανόμαστε έντονα την εγγύτητα του Θεού, όταν τροφοδοτούμαστε με τη ζωοποιό ενεργεία, η οποία πηγάζει από τον Πανάγιο Τάφο και ιδιαίτερα όταν προσερχόμαστε στα Μυστήρια της Εκκλησίας και ειδικώς στο Μυστήριο της Μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Αυτή τη στιγμή γινόμαστε κοινωνοί της αιώνιας ζωής,  μέτοχοι της μακαριότητας, η οποία αναμένει κάθε άνθρωπο πέραν του θανάτου και μέσα στην οποία ευρίσκονται από τώρα οι Άγιοι του Θεού.

Έτσι εκείνη η φοβερή είδηση του θανάτου μετατρέπεται σε χαρμόσυνη και χαροποιός είδηση της αναστάσεως. Παριστάμενοι σήμερα ενώπιον του Πανάγιου Τάφου βλέπουμε μέσα έναν νεκρό. Αλλά συνειδητοποιούμε ότι Αυτός ο Άνθρωπος είναι Θεός. Η Ψυχή του κατέβηκε στην κόλαση, το σώμα παραμένει ακόμα επί της γης, αλλά θα αναστηθεί Αυτός και μαζί Του θα συναναστήσει όλο το ανθρώπινο γένος. Αυτός είναι ο λόγος διατί δε φοβόμαστε το θάνατο. Όταν πεθαίνει ένας οικείος μας στη νεκρώσιμη ακολουθία ακούμε εκπληκτικά λόγια για την ανάσταση. Βλέποντας το πρόσωπο του νεκρού πιστεύουμε ότι θα αναστηθεί και ότι χωρίζοντας με αυτό στη γη θα ανταμωθούμε και πάλι στην αιωνιότητα.  Ο καθένας από μας σε αυτή ή άλλη φάση της ζωής του χάνει δικούς του ανθρώπους, και μάλιστα με την ηλικία χάνουμε περισσότερους φίλους και συγγενείς. Αλλά ο Θεός μας παρέχει παρηγοριά με την ελπίδα της αναστάσεως.

Γι΄αυτό ο ζωοποιός Τάφος ενώπιον του οποίου ευρισκόμαστε σήμερα, μας υπενθυμίζει και το θάνατο και την ανάσταση. Μας υπενθυμίζει τον αδιάρρηκτο δεσμό μεταξύ θανάτου και αναστάσεως για κάθε άνθρωπο, ο οποίος ζει εν Χριστώ, τροφοδοτείται από την πηγή ζωής, για καθένα, ο οποίος διάλεξε τη ζωή αντί του θανάτου, του κακού, και τη σωτηρία αντί της απώλειας.  Προσκυνώντας αυτό το Ζωοποιό Τάφο να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δίνει δυνάμεις πάντα για αισθανόμαστε ότι ακόμα μέσα στο θάνατο υπάρχει ζωή και την παρουσία του φωτός μέσα στο ανθρώπινο μας σκοτάδι. Να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας βοηθά πάντα να εφαρμόζουμε τις θείες Του εντολές, να μείνουμε αφοσιωμένοι σε Αυτόν μέσα στη ζωή μας, ώστε πέραν του θανάτου για όλους μας, για τους οικείους μας και για όλο το ανθρώπινο γένος να ανοίξει τις πύλες της αιώνιας ζωής. Αμήν».